sadecemurmur

Sabrım buraya kadarmış bu konuda bir şey yazmazsam kendi kişiliğimle çelişeceğim. Özgürlüğün sınırsız olmadığını bilen birisiyim ama düşüncelere gem vurulamayacağını da en az o kadar biliyorum. Son iki gündür resmen ilkokul öğrencilerinin yapacağı.

Öncelikle sayfanın en altına inmenizi ve videodaki şarkıyı açmanızı rica edeceğim. Açtıysanız başlayabiliriz deyip ardından videoyu eklemeyi unutursam çok gülerim kendime. Olmaz demeyin yapmayacağım iş değil. Unutkanlık en büyük hobim. Solda gördüğünüz.

Leyla ile Mecnun büyük bir dönüm noktasıdır hayatımda. Bir çok alışkanlığımı değiştirmiştir desem yalan olmaz. Ama bir bölüm var ki çok çok ayrı ve özel. 17. Bölüm... Gülümsemenin ağırlığından bahsetmiştim daha önce. İşte o ağırlıktan omuzlar yorgun.

 Sonunu tahmin etmek bir filmin en çiğ yanı olsa gerek. Bu filmin de sonu çok net biliniyor.Çok süprizlerle dolu bir film de olmadı. Ama hani iki poğaçayı birbirine benzetirsiniz de birinin tadı çok küçük farkla çok daha güzeldir. Belki bir baharat.

Özgürlük nedir? Bir sınırı var mıdır? Bu sınırları kim, nasıl belirler? Daha bir çok soru var sorulabilecek. Bu bloğu kurmadan önce kendimle yaptığım pazarlıklar neticesinde siyaset konusunda yazmayacağıma kendimi ikna ettim. Sıkı bir pazarlıktı. Bu.

Bilim adamlarının söylediğine göre surat asmak için daha fazla kas gerekiyormuş. Surat asmak daha yorucuymuş gülümsemekten. Ama tabi bu kaslara göre çizilmiş şekillendirilmiş bir istatistik. Kaslar ise gülümsemenin olsa olsa atp(hücresel enerji kaynağı).

Dün gece bitmeden uyanmamla birlikte başlayan zaman kayması tüm günümü etkiledi galiba. Yemekten sonra biraz kitap okuyayım diye açtım kitabımı sonra güzel sade bir Türk kahvesi içtiğimi hatırlıyorum sonrası kopuk. Saat kaçtı hiç hatırlamıyorum. Zaman.

Sabah 5:30da neden kalktım bilmiyorum. Sebebini çok da sorgulamıyorum. Hafif bir baş ağrısı duymasam yaptığımı normal bile göreceğim. Zira uykuyu sevmeyen bir insanım. Gerçi yorucu bir haftanın sonunda yorgun olmama rağmen uyanmış olmam ilginç. Halbuki.

 Neymiş efendim dünya kadınlar günüymüş 8 Mart. Böyle saçma bir gün görmedim. Böyle bir günün olmasına değil itirazım fakat kutlanması enteresan. Hani sadece kendi ülkem için de demiyorum. Dünyanın her yerinde ama az ama çok kadınlar esaret altında..

Bu gün günlerden cuma. İlkokulu bitirdikten sonra belki de sizin için özelliğini kaybetmiş bir gün. Ama bugün aslında çok önemliydi bizim için. O günler de bir çoğunuz gibi bende tatil gözüyle bakardım cuma günlerine. Pazartesi ise okulun başlama günü..

Çok büyük heveslerle aldığım bir kitabın daha sonuna gelmiş bulunmaktayım. Yaklaşık bir hafta gibi bir sürede okudum. Son 30 sayfasına kadar ise radyoda dinlediğim o hayat dolu kadının bu kadar sıkıcı bir hayat yazmış olmasından ise hoşnut değildim..

   Geçmiş hakkında ufak serzenişlerin geçtiği bir sohbetin ardından bu yazıyı yazmaya karar verdim. Yaşlanmaya başlamanın ilk özelliğiymiş "Nerede o eski günler." demek. Galiba çocukluğu geride bıraktığım zamanlara geldim. Bu yüzleşme fazlasıyla.

Sabahtan bu yana baya şarkı dinledim fakat ilk olarak beni uyandıran şarkı herhalde bugün Model'den geldi. Esasında facebookta arkadaşımın paylaştığı versiyonu akustik değildi ama buraya video eklerken akustiğin cazibesinden kendimi alamadım..

Uzun süredir Oğuz Atay - Tutunamayanlar'ı okumaktaydım ki bu süre şubat 2014 başlarından bugüne kadar devam etmekte olan bir süre. Kabul ediyorum uzun bir kitap ama bende fazla uzattım. Belkide bitirmek istemeyişimden bilmiyorum. Tam bu sırada instagramda.

Hepinize kucak dolusu sevgiler deyip sonunada anlamlı anlamsız bir smile ekleyip samimiyetsiz bir şekilde başlayabilmeyi gerçekten isterdim fakat pek mizacıma uygun değil galiba. Uzun zaman önce açtığım fakat bir tülü ilk yazımı toparlayamadığım.