Bu gün günlerden cuma. İlkokulu bitirdikten sonra belki de sizin için özelliğini kaybetmiş bir gün. Ama bugün aslında çok önemliydi bizim için. O günler de bir çoğunuz gibi bende tatil gözüyle bakardım cuma günlerine. Pazartesi ise okulun başlama günü. Ama şu anda görüyorum ki bu iki gün milli şuurumuz için çok önemliymiş. Hani iş bilmez müdürler yüzünden dakikalarca soğukta beklememizden bahsetmiyorum. Tamamen beceriksizlikten kaynaklanan bir sorun. Çok da güzel sınıflada da kolidorlarda da okunabilirdi birçok gün. Neyse kişisel beceriksizlikleri anlatmak değil niyetim. Bu gün ders çıkışı bir babamın yanına uğramak istedim. Cuma günü olduğu için törene yetişebildim. Bu kadar saygısız, bu kadar aceleci olmak için insanların nasıl bir mazereti vardı bilmiyorum. Topu topu iki dakika sürmedi, gereksiz konuşmalar yapılmadı, hava soğuk değildi... Tüm bunlara rağmen çocuklarını İstiklal Marş'ından kaçıran veliler vardı. Çok utandım çook. Çocuklar kaçmak istese anlarım ama velilerin çocukları sürüklüyor olması gerçekten üzdü ve sinirlendirdi. Arabalarının içinde ben hazır ola geçtiğim için garip garip bakanlara hiç sözüm yok. Kendimi tren gibi hissetmem onlara yeter de artar da bence. Ama bir yandan da coşkuyla okuyan gençleri görünce ümitlenmedim desem yalan olur. Hala bir umut var sanki, olmalı. İki satır şiir gözüyle bakan bakar görmezlere sesleniyorum. Bu marş okunabilsin diye binlerce insan canını verdi. O insanlar yabancı değildi. Senin büyük büyük deden, benim büyük büyük amcam, onun büyük büyük dayısı... Esaretin tadını bilseydik her gün, her sabah marşımızı okumak isterdik. Bunun nasıl lüks bir şey olduğunu bilirdik. Umarım marşımızın, bayrağımızın, paramızın kıymetini zor yolla öğrenmeyiz.
Kadın-Erkek eşitliği... Bitmek tükenmek bilmeyen bir tartışma konusu. Dürüst olalım kimse nesnel bir bakış açısı geliştiremez bu k...
